Okja (2017) ، بونگ جون-هو کارگردان تحسین شده کره جنوبی سرانجام به ریشه های خود بازگشت و اولین فیلم محلی خود را در یک دهه از زمان مادر در سال 2009 ساخت. Parasite است که ژانر ماسترو را به طرز ماهرانه ای با کمدی و سیاه و هیجان سیاه و سفید با زیرمجموعه های به موقع ی - ی مرتبط با وضعیت اجتماعی و نابرابری طبقاتی می بیند.
آنچه در مورد این فیلم باید بدانید وجود دارد: پارازیت به خانواده ای چهار نفره می گوید - كیم کی تاك (سونگ كانگ-هو) به همراه همسرش چونگ سوك (جانگ هی-جین) و پسر و دختر نوجوانشان (چو وو Ki-Woo و Park So-Dam's Ki-Jung) - که همه بیکار هستند و در یک آپارتمان نیمه زیرزمینی مخلوط زیر سطح خیابان زندگی می کنند.
سپس فرصتی طلایی ایجاد شد که دوست کیو وو (پارک سیو جون) از آنجا که نیاز به عزیمت به خارج از کشور دارد می خواهد وی را به عهده بگیرد. اتفاق می افتد که یک معلم آموزگار برای دختر نوجوان (انگلیسی Jung Ji-So’s Da-Hye) یک خانواده ثروتمند پارک (آموزش لی لی سان-کیون و پارک و چئ یئو-جونگ یئون-کیو) به تدریس انگلیسی باشد. آنچه اتفاق می افتد زنجیره ای از وقایع است که به نظر می رسد برای کی وو و بقیه اعضای خانواده اش خوب پیش می رود تا اینکه یک حادثه خاص همه چیز را وارونه جلوه دهد.
همانطور که در Snowpiercer مشهود است ، بونگ جون هو نویسنده و کارگردان بار دیگر زمینه آشنایی با کاوش در مورد اختلافات طبقاتی بین ثروتمندان (خانواده پارک) و فقیران (خانواده کی-تایک) را بازگرداند. كودوس به رویكرد روایتگرانه بونگ می رود ، زیرا او با تغییر درام از كاملا به طنز به هیجان انگیز و مجدداً در طول مدت زمان 131 دقیقه اجرا مجدد ژانرها را نادیده می گیرد. این مانند پیاده روی به قلمرو غیر منتظره است که در آن گوشه هایی از عناصر غافلگیر کننده وجود دارد. نوع فیلمی که پیچ ها و چرخش های بعدی به طور دقیق طراحی شده اند که انتظار شما را بر هم می زنند یا ممکن است نبینید که آنها در حال آمدن هستند.
و طبق معمول ، بونگ چشمگیر دستگیری تصاویری با قطعه های به یاد ماندنی مانند دنباله طوفان باران و فینال مختصر اما تکان دهنده ای خشن است که در اینجا قابل ذکر است. انگل همچنین با یک لهستانی فنی عالی از سینماتوگرافی براق Hong Kyung-Po گرفته تا طراحی تولید گسترده لی Ha-Jun برکت دارد.
این اجراها بسیار عالی است اما اگر بخواهم آنها را ترك كنم ، نقش سونگ كانگ-هو در كنار چو وو سیك و نقش های مربوط به Park So-Dam به ویژه مرا تحت تأثیر قرار می دهد.
یک برنده افتخار به دلیل اولین فیلم کره ای که موفق به کسب جایزه معتبر کن ، 'Palme d'Or' شد ، ممکن است پارازیت دارای لکه های جزئی آن باشد ، به خصوص در هنگام صدای جسد سنگین صدا که دارای یک مضراب بسیار ملودراماتیک است بخاطر خوبی که دارد و می توانست از آن استفاده کند. . اما چنین نقصی قابل بخشش است ، با توجه به این واقعیت که این فیلم بیشتر به عنوان قطعه جذاب سینما موفق می شود که احتمالاً امسال با آن روبرو شده اید.
نقد و بررسی One Two Jaga (2018)